محفل عشاق الحسین (ع)مشهدالرضا

روزي امام کاظم(علیه السلام)از کوچه اي عبور مي کرد،

صداي ساز و آواز از در خانه اي به گوشش رسيد،

در همين لحظه کنيزي از آن خانه براي ريختن زباله،

بيرون آمد، امام به او فرمود: صاحب اين خانه بنده است يا آزاد،

 به عبارت ديگر، غلام است يا ارباب؟

کنيز گفت: او آزاد است.

امام کاظم(علیه السلام) : راست گفتي، آزاد است که اين گونه

 آشکارا گناه مي کند، اگر بنده بود از مولاي خود مي ترسيد

و گناه نمي کرد.

همين گفت و گو باعث شد که کنيز ديرتر به خانه بازگردد.

 به همين دليل صاحب خانه به نام بشر از کنيز پرسيد:

چرا دير آمدي؟

کنيز در پاسخ گفت: شخصي از اين جا عبور مي کرد، از من پرسيد:

صاحب اين خانه بنده است يا آزاد، گفت:

اگر بنده بود از آقاي خود مي ترسيد.
همين پيام آن چنان بشر را دگرگون کرد که همان لحظه با

پاي برهنه از خانه بيرون آمد و به دنبال آن آقا به راه افتاد.

ناگاه ديد امام کاظم(علیه السلام)است، معذرت خواست و همان جا توبه کرد

و با چشم گريان به خانه اش بازگشت. از آن پس هرگز دنبال گناه

و انحراف نرفت و از پارسايان معروف عصر خود شد، و چون

هنگام توبه پا برهنه بود، به او «بشر حافي» لقب دادند.